Filter over de privacy?

Bron: Google Images

Toen foto-sharing dienst Instagram vorige week bekend maakte dat de foto's van elke gebruiker door hen kunnen verkocht worden aan eender welk bedrijf, zonder toestemming van de 'fotograaf', ontstond er een wereldwijde schokgolf van verontwaardiging. Velen zwoeren nooit meer gebruik te maken van de app en vonden dit een regelrechte aantasting van hun privacy. Gisteren meldde persagentschap Reuters dat het aantal gebruikers van Instagram met een kwart gedaald is sinds de aankondiging, wat een verlies van een kleine 4 miljoen Instagrammers betekent. Als medium voor burgerjournalistiek is Instagram de geknipte kandidaat: het real time, wereldwijd en moeiteloos kunnen delen van visueel nieuws was de droom van vele journalisten uit het verleden. En nu dreigen al die burgerjournalisten de rechten op hun beelden te verliezen. Ook al ontkende Instagram dat het zo'n vaart zou lopen, is er nu reeds een rechtzaak tegen het bedrijf aangespannen door gebruikers die zich misbruikt voelen. 

Maar welk recht hebben we om zo verontwaardigd te zijn? De app is namelijk gratis, dus niemand heeft geld geïnvesteerd in dit bedrijf. Facebook betaalde dit najaar die roemruchte som van 1 miljard dollar om Instagram over te kopen, dus is het eigenlijk toch maar normaal dat die investering zichzelf begint terug te betalen? Het is in ieder geval een interessante discussie, die zeker niet voor de laatste keer gevoerd zal worden in dit tijdperk waar privacy een enorm andere dimensie heeft aangenomen.

Relevante links:

• Tweets van mensen die Instagram gedeletet hebben
• Dit artikel op Wired

Wees overal

Naast student journalistiek ben ik ook modeblogger. Al sinds april 2009 schrijf ik mijn gedachten over mannenmode neer, en het is mijn meest dierbare creatieve uitlaatklep. Of een blog op zich nog steeds een 'nieuw' medium kan genoemd worden, is voor discussie vatbaar. Het staat echter wel vast dat de ster van het bloggen nog steeds rijzende is, zeker in België waar het fenomeen nog iets recenter is. Er zijn verschillen vormen van bloggen, micro- en macrobloggen, maar het meest interessante product krijgt men wanneer men alle vormen combineert. Ik schrijf artikels op Blogger (dankzij Monsieur Media tweemaal) en Wordpress, ik tweet, heb een Facebook fanpagina, een actieve Tumblr-account, gebruik Instagram en pin soms foto's op Pinterest. Ik had ooit een MySpace- en Netlogaccount maar die liggen nu langs de digitale snelweg weg te kwijnen. Vele netwerken zijn vergankelijk gebleken, maar ze speelden toch een integrale rol in de ontwikkeling van de generatie die opgroeide sinds de jaren '90.

Bron: Google images

Al deze vormen van bloggen en sociaal netwerken gecombineerd moeten een stevig en coherent geheel vormen om enig succes voort te brengen. Als je alle netwerken die gelinkt zijn aan jouw 'merk' niet onderhoudt, dan ben je minder geloofwaardig. Als jouw Twitter bio 'social media expert' zegt, volstaat het niet om drie keer per maand iets te tweeten, en maar door 12 mensen gevolgd te worden. Als blogger en journalist heb ik gemerkt dat vooral via Twitter de meeste kansen op professioneel succes zich voordoen. Iedereen kan zijn eigen online imago opbouwen en voeden zoals hij/zij wil, en dat is van cruciaal belang om in de wereld van nieuwe media verder te geraken en te interageren met belangrijke agenten uit jouw industrie van interesse. Ik tweet nu ook al bijna vier jaar, en elke dag opnieuw kan ik niet wachten om te zien wie welke meningen deelt of discussies op gang trekt. Wees overal vertegenwoordigd, zorg voor originele content en ook al luistert er niemand in het begin: volhard. Uiteindelijk zal er iemand je horen.

De opkomst van de zilveren vos

Modeontwerpers zijn geobsedeerd met jeugd. Zestienjarige Oost-Europese jongens met ogen vol ennui vullen alle billboards. Zwoele Zweedse zwemmers prijzen stoer parfums aan. Dit tot ontevredenheid van enkele prominente ontwerpers en bloggers. De zoektocht naar meer diversiteit in de mode-industrie gaat voort en dit keer zijn oudere mannen aan zet.

Miuccia Prada, de iconische Italiaanse modeontwerpster, staat al jaren bekend voor haar baanbrekende designs en trendsettende castings voor haar shows. Als mevrouw Prada beslist dat iedereen kostuumschoenen met plateauzolen gaat dragen, dan is dat zo. Toen mamma Miuccia voor haar herfst- en wintercollectie voor mannen dit jaar enkele vijftigplussers de catwalk afstuurde, waren modecommentatoren met verstomming geslagen. Eventjes maar, want de oudere mannen in kwestie waren niemand minder dan befaamde acteurs Willem Dafoe (57), Gary Oldman (54) en Tim Roth (51). De rijpere mannen werden niet enkel opgedraafd voor de show, ze sieren nu ook de huidige Prada campagnebeelden.

Grijze euro's

Slimme zet van mevrouw Prada. Door de toenemende globale vergrijzing is de koopkracht van vijftigplussers steeds groter aan het worden, terwijl die van jongeren enkel nog daalt. Hierdoor zullen de meeste modeontwerpers gauw gedwongen worden hun onrealistische idealen bij te stellen, als ze willen blijven overleven. De babyboomers zijn nu de belangrijkste klanten van internationale modehuizen, en zij verwachten niets minder dan perfecte service en kledij waar ze respectabel mee voor de dag kunnen komen. Bij Vivienne Westwood, A.P.C. en Junya Watanabe werden alvast enkele oudere modellen gespot op de catwalks van volgend seizoen.

Stijl voor gevorderden

Ook modebloggers en streetstylefotografen maken een inhaalbeweging: steeds meer blogs gaan zich op een ouder publiek richten. Ari Seth Cohen is een dertigjarige fotograaf uit New York die op zijn blog 'Advanced Style' foto's deelt van stijlvolle gepensioneerden. Dat heeft hem geen windeieren gelegd: miljoenen blogbezoeken en talloze interviews later is zijn blog dit jaar omgezet tot een officieel boek. Bij de lancering van zijn boek vertelde Cohen aan de Nederlandse Vogue dat hij het jammer vindt dat ouderen ondervertegenwoordigd zijn in de media. “En als ze wel in de media verschijnen, worden ze afgeschilderd als mensen die niets meer kunnen. Dat beeld wilde ik veranderen”, zegt Cohen. Ook op iconische streetstyleblog 'The Sartorialist' winnen steeds oudere gefotografeerden aan populariteit. “Vooral foto's van de 52-jarige moderedacteur Nick Wooster worden gretig gedeeld, hij is echt een stijlicoon op het internet geworden. Hoe kan het ook anders, met zijn fantastische zilveren snor en armen vol tattoos”, vertelt oprichter Scott Schuman op zijn blog.

Opa voor Dior

Om te stellen dat deze recente grijze beweging het gezicht van de modewereld radicaal zal veranderen lijkt nogal voorbarig. De eeuwenoude koppeling van jeugd aan sex-appeal zal niet op een jaar verdwijnen. Maar dankzij ruimdenkende influentials zoals Prada, Cohen en Schuman is de bal aan het rollen gegaan en het debat aangezwengeld. Knappe vaders en grootvaders kunnen alvast hun geluk gaan beproeven bij de castings voor volgend seizoen.

Is de casting van meer oude modellen een goede zaak?

Review: Thought Catalog

Het internet kent anno 2012 talloze sites die hun eigen invulling aan de klassieke journalistiek bijdragen. Een goed voorbeeld hiervan is Thought Catalog. Opgericht in 2009 door Chris Lavergne, vult Thought Catalog een niche in de markt waar velen niet wisten dat ze bestond: een platform voor “confessionele media”. Op de website dragen een enorme variëteit aan (jonge) journalisten dagelijks artikels bij, meestal vanuit een persoonlijk standpunt en met een taal die vooral jongeren aanspreekt.

Thema's als seksualiteit, politiek, economie, populaire cultuur en social media worden lustig besproken, vanuit verschillende standpunten en zonder censuur. Volgens Forbes is TC een mengeling van hyperpersonele en meestal controversiële essays, en daar ligt de grote aantrekkingskracht van TC. De huidige generatie van twintigers is opgegroeid met social media en blogs, waardoor het delen van persoonlijke ervaringen een eigen cultus heeft aangenomen, wat op TC duidelijk is door de 2 miljoen unique visits elke maand.

Ikzelf lees al sinds het begin de artikelen op Thought Catalog, en hetgeen mij initieel vooral aantrok was het gevoel dat iemand anders aan de andere kant van de wereld dezelfde strubbelingen doormaakt. Artikels als '25 Dingen die je als twintiger moet gedaan hebben' of 'Waarom single zijn leuk is' klinken voor veel criticasters als banale navelstaarderij, maar voor Generatie Y is dit spek naar onze bek. Websites als Gawker, die ook niet vies zijn van een beetje controverse, hebben toch felle kritiek op dit soort 'zinloze, diepgangloze' geschrijf en vrezen dat sites als TC de reden zijn waarom jongeren in 2012 zo zelfingenomen zijn. Ze vrezen zelfs dat een dergelijke site het einde van degelijke journalistiek inluidt. Ik maakte een balans op:

PRO 

• Enorme diversiteit aan content en bronnen
• Herkenbaarheid topics
• Constante stroom aan artikels

CONTRA

• Sommige stukken redelijk banaal
• Eerder egocentrische insteek
• Lijstjesformat te vaak gebruikt

Of websites als Thought Catalog de ik-cultus van jongeren stimuleert, zou kunnen; maar het is nu eenmaal de manier waarop deze maatschappij werkt. Iedereen heeft een stem en de mogelijkheid zichzelf tot een merk te verheffen. Of dat dan weer het einde van objectieve journalistiek inluidt zou ik niet zeggen. Thought Catalog is eerder entertainment en vermakend leesvoer, en zo lang er ruimte is voor serieuze, nieuwsgerichte websites is er volgens mij geen enkel probleem.

Welkom

Beste lezer,

Welkom op Monsieur Media. Mijn naam is Immanuel Abraham en ik ben laatstejaarsstudent Journalistiek aan de Arteveldehogeschool. Op deze blog zal ik enkele weken de wereld van social media, e-journalistiek en crossmedialiteit doorkruisen. Ik hoop dat mijn inzichten u zullen prikkelen of zelfs discussies zullen starten.

Alvast veel leesplezier,

Immanuel